Mijn liefde voor fotografie is ooit toch echt gewoon begonnen met mooie plekken vastleggen. Ik ben natuurlijk van de millenial generatie en dus zo wanderlusty als maar zijn kan. En dus gingen mijn allereerste Canon en ik naar Thailand om heel experimenteel dat prachtige strand vast te leggen (potverdorie had ik toen maar een instagram gehad), maar ook onschuldige voorbijgangers op de vogeltjesmarkt in Antwerpen werden slachtoffer van mijn geklik.

En hoe graag ik nu ook lieve baby’tjes, grootse of intieme bruiloften, groeiende babybuiken en ga zo maar door vastleg, mijn fotografie hart gaat nog steeds kloppen in een karakteristieke stad. Nu hadden Frank en ik het al 10 jaar over Parijs en de verjaardag van onze boy leek ons een mooie reden om nu eindelijk eens die Thalys in te stappen. De boy voor het eerst in de trein, ik watertandend naar macarons, Frank als reisleider en mijn nieuwe camera opgeladen; we were ready.

Nou eindstand is dat die camera nog steeds opgeladen is en Frankrijk en ik geen dikke vrienden zijn geworden. Ik heb op de middelbare school twee laar lang Franse bijles gehad omdat ik toen al een vermoeden had dat Frans een recept voor ellende was en mijn  mening is niet bijgesteld.

Morris werd namelijk avond 1 ziek en iedereen met kinderen weet dat mama dan dag 2 volgt. Wij hebben dus voornamelijk heel veel hotelkamer gezien en heel weinig croissant.

Nu moet ik natuurlijk niet alleen maar klagen op Parijs. De zaterdagavond hebben we alle moed verzameld om toch nog een wandelingetje te gaan doen en er zijn dus zoveel mooie plekjes, barretjes en mensen dat ik toch nog een beetje hebben kunnen vastleggen (inclusief die gekke rode molen).

Dus bij deze! Au Revoir.